گویی از درخت بلوط

افتاده ام

و ابرها را با خود پایین کشاندم  

طولانی ترین شب

برای آغاز کوتاه ترین نام ماه ی ست

که بیادم می اندازد

پرده ها را کنار بزنم

برف بگیرد

جز صدای برف

جز صدای قلب تو

صدایی ننشیند بر ظرفِ زمان  

سرم را بگذارم بر سینه ی خالی کسی که قلب ندارد

اما هنوز زنده است!  

نور را در جیب هایم ریختم

خورشید را به آسمان خانه ی شما گذاشتم

و گریختم

نگرانی را دی شب

بر پاهای عروسک خواباندم

شوق رسیدن در من است

و می خواهم فردا را با خط خوش بنویسم

و بدانم حاصلضرب مهربانی

دست های توست

و تو حرف هایی بزنی

که ندانم در کدام سال زندگی می کنم

و ماه همسایه دیوار به دیوار من است

بنادر را درک کردم

کشتی را درک کردم

دریا را درک کردم

که چیزی کم دارد

کاش

در خواب یادم بماند

صدایت بزنم

و تو یادت بماند برگردی و نگاه کنی !

کاش وقتي زندگي فرصت دهد
گاهي از پروانه ها يادي کنيم

کاش بخشي از من خويش را
وقف قسمت کردن شادي کنيم

کاش تا آسمان باراني ست
از زلال چشمهايش تر شويم

از نگاه زرد گلدانهايمان
کاش با رغبت پرستاري کنيم

کاش دلتنگ شقايق ها شويم
به نگاه سردشان عادت کنيم

کاش شب وقتي که تنها مي شويم
با خداي ياس ها خلوت کنيم

وقـتـی ادم نـتـونـه احـسـاسـشـو بـگـه سـکـوت مـیـکـنـه...

حـرف نـمـیـزنـه...فـقـط نـیـگـاه مـیـکـنـه...

تـاشـایـد یـکـی حـرفـه دلـشـو بـزنـه...

ایـن هـمــون وقـتـایـیه کـه ادم چـوبـه دلـشـو خـورده...

مـیـتـرسـه دوبـاره بـهـش اعـتـمـاد کـنـه...

سـخـتـه دلــت بـخـاد امـا خـودت نـخـوای...

سـخـتـه دلـت بـخـاد امـا مـنـطـقـت اجـازه نــده....

ایـن روزا خـیـلی شـبـیـه سـکـوت مـبـهمـیــم...

سـکـوتـی از جـنـس یـه بـغـض...

یـه بـغـضـه قـدیـمـی...

یـه بـغـضـه کـهـنـه کـه اگـه سـر بـاز کـنـه یـه دنـیـا رو بـهـم مـیـریــزه..

درد ادمـا رو نـمـیـشـه دیــد...نـه ایـنـکـه نـشـه هـا نــه...رو نـمـیـکـنـن....

وقـتـی درد داشـتـه بـاشـی بـه یـه چـیـزی رو مـیـاری ...

بـعضـی بـه نـوشـتن...

بـعـضـی هـا به کـار بـعـضـی خـونـدن بـعـضـی هـام به سـکــوت...

یـه سـکوت از جـنـس یـه بـغـض...