تنها تویی تو که می‌تپی به نبض این رهایی
تو فارغ از وفور سایه‌هایی 

باز آ که جز تو جهان من حقیقتی ندارد
تو می‌روی که ابر غم ببارد 

به سمت ماندنت راهی 
نمی‌شوی چرا گاهی؟ 
ستاره هدیه کن به مشت پوچ شب‌ها 

شمرده‌تر بگو با من 
حروف رفتنت تا من
بگیرم از دلت همه بهانه‌ها را 

آشوبم، آرامشم تویی 
به هر ترانه‌ای سر می‌کشم تویی
سحر اضافه کن به فهم آسمانم 

آشوبم، آرامشم تویی 
به هر ترانه‌ای سر می‌کشم تویی 
بیا که بی تو من غم دو صد خزانم 

بگذار بگویم که از سراب این و آن بریدم
من از عطش ترانه آفریدم

میون این همه کوچه که بهم پیوسته 
کوچه‌ی قدیمی ما کوچه‌ی بن‌بسته 

دیوار کاه‌گلی یه باغ خشک، که پر از شعرای یادگاریه 
مونده بین ما و اون رود بزرگ، که همیشه مثل موندن جاریه 

صدای رود بزرگ، همیشه تو گوش ماست 
این صدا لالاییِ خواب خوب بچه‌هاست 

کوچه اما هر چی هست، کوچه‌ی خاطره‌هاست 
اگه تشنه‌ست اگه خشک، مال ماست کوچه‌ی ماست 

توی این کوچه به دنیا اومدیم 
توی این کوچه داریم پا می‌گیریم 
یه روزم مثل پدربزرگ باید 
تو همین کوچه‌ی بن‌بست بمیریم 

اما ما عاشق رودیم مگه نه؟ 
نمی‌تونیم پشت دیوار بمونیم 
ما یه عمره تشنه بودیم مگه نه؟ 
نباید آیه‌ی حسرت بخونیم 

دست خسته‌مو بگیر تا دیوار گلی رو خراب کنیم 
یه روزی، هر روزی باشه دیر و زود 
می‌رسیم با هم به اون رود بزرگ 
تنای تشنه‌مونو می‌زنیم به پاکی زلال رود

زندگی من

یعنی

شیب خط گردنت

وقتی

به پهنای شانه ات می رسد

یعنی

رگ برجسته ی دست هایت

وقتی

آنها را در هوا تکان می دهی

یعنی

مهربانی شباهنگام و خواب آلودت

وقتی که می پرسی :

"سردت نیست؟"

یعنی

رگه های قرمز چشمانت

وقتی خستگی در چشمانت موج می زند

یعنی

موهای خیس روی پیشانیت

که به عطسه می اندازدت

زندگی من

یعنی...

تو !

یعنی

همین دلتنگی نفس گیر است

وقتی

این شعر را برایت می گفتم...

عادل دانتیسم

و رویای ما به حقیقت پیوست

قلبهای ما به هم پیوست و زندگی آغاز شد
به تو رسیدم در اوج آسمان عشق

این بود قصه ی من و تو و سرنوشت
تو آمدی و دنیا مال من شد

همه ی انتظار و دلتنگی ها و غصه ها تمام شد
تو آمدی و عشق آمد و پیوند ما در کتاب عشق ثبت شد
باور نداشتم مال من شده ای

لحظه ای به خودم آمدم و دیدم همه زندگی ام شده ای
عشق معجزه نیست

حقیقتیست در قلب ها که پنهان است
به پاکی عشق

به لطافت با تو بودن و ما با هم آمده ایم

که به همه ثابت کنیم معنای عشق واقعی را
تو همانی که من میخواستم

مثل تو کسی در دنیا نیست برایم

مثل تو هیچگاه نیامد و نمی آید و نخواهد آمد

تو اولین و آخرینی برایم
و با عشق پرواز میکنیم

میرویم به جایی که تنها آرامش باشد در بینمان

تا در یک سکوت عاشقانه

و

در اوج آرامش

بدون هیچ غمی در آغوشت آرام بگیرم !
اینبار سکوت زیباست

چون درونش یک عالمه حرفهاست

حرفهایی در دلهای من و تو

که هم تو میدانی راز دلم را و هم من میدانم راز درونت را
و من ثابت کردم عشق هست

تو همیشه هستی

و

روزی میرسد

که ثابت خواهم کرد از عشقت خواهم مرد
و

من

و

تو

همسفران عشقیم تا ابد

این احساسم همیشه در قلبت بماند….

گویی از درخت بلوط

افتاده ام

و ابرها را با خود پایین کشاندم  

طولانی ترین شب

برای آغاز کوتاه ترین نام ماه ی ست

که بیادم می اندازد

پرده ها را کنار بزنم

برف بگیرد

جز صدای برف

جز صدای قلب تو

صدایی ننشیند بر ظرفِ زمان  

سرم را بگذارم بر سینه ی خالی کسی که قلب ندارد

اما هنوز زنده است!  

نور را در جیب هایم ریختم

خورشید را به آسمان خانه ی شما گذاشتم

و گریختم

نگرانی را دی شب

بر پاهای عروسک خواباندم

شوق رسیدن در من است

و می خواهم فردا را با خط خوش بنویسم

و بدانم حاصلضرب مهربانی

دست های توست

و تو حرف هایی بزنی

که ندانم در کدام سال زندگی می کنم

و ماه همسایه دیوار به دیوار من است

بنادر را درک کردم

کشتی را درک کردم

دریا را درک کردم

که چیزی کم دارد

کاش

در خواب یادم بماند

صدایت بزنم

و تو یادت بماند برگردی و نگاه کنی !

کاش وقتي زندگي فرصت دهد
گاهي از پروانه ها يادي کنيم

کاش بخشي از من خويش را
وقف قسمت کردن شادي کنيم

کاش تا آسمان باراني ست
از زلال چشمهايش تر شويم

از نگاه زرد گلدانهايمان
کاش با رغبت پرستاري کنيم

کاش دلتنگ شقايق ها شويم
به نگاه سردشان عادت کنيم

کاش شب وقتي که تنها مي شويم
با خداي ياس ها خلوت کنيم

وقـتـی ادم نـتـونـه احـسـاسـشـو بـگـه سـکـوت مـیـکـنـه...

حـرف نـمـیـزنـه...فـقـط نـیـگـاه مـیـکـنـه...

تـاشـایـد یـکـی حـرفـه دلـشـو بـزنـه...

ایـن هـمــون وقـتـایـیه کـه ادم چـوبـه دلـشـو خـورده...

مـیـتـرسـه دوبـاره بـهـش اعـتـمـاد کـنـه...

سـخـتـه دلــت بـخـاد امـا خـودت نـخـوای...

سـخـتـه دلـت بـخـاد امـا مـنـطـقـت اجـازه نــده....

ایـن روزا خـیـلی شـبـیـه سـکـوت مـبـهمـیــم...

سـکـوتـی از جـنـس یـه بـغـض...

یـه بـغـضـه قـدیـمـی...

یـه بـغـضـه کـهـنـه کـه اگـه سـر بـاز کـنـه یـه دنـیـا رو بـهـم مـیـریــزه..

درد ادمـا رو نـمـیـشـه دیــد...نـه ایـنـکـه نـشـه هـا نــه...رو نـمـیـکـنـن....

وقـتـی درد داشـتـه بـاشـی بـه یـه چـیـزی رو مـیـاری ...

بـعضـی بـه نـوشـتن...

بـعـضـی هـا به کـار بـعـضـی خـونـدن بـعـضـی هـام به سـکــوت...

یـه سـکوت از جـنـس یـه بـغـض...

شبست

تو خوابی

من بیدار

افسون روزهای سرد و رنگی

درپی آرامش خوشبختی

که افسوس شبانگاه همه مرده اند

و

من

آواره خواب ها....