یادت باشـــــــــد دلت که شکست

سرت را بگیری بالا
تلافی نکن

فریاد نزن

شرمگین نباش
حواست باشد

دل شکسته

گوشه هایش تیز است
مبادا که دل و دست آدمی را که روزی دلدارت بود

زخمی کنی به کینه
مبادا که فراموش کنی روزی شادیش

آرزویت بود
صبور باش و ساکت

بغضت را پنهان کن

رنجت را پنهان تر

تنها تویی تو که می‌تپی به نبض این رهایی
تو فارغ از وفور سایه‌هایی 

باز آ که جز تو جهان من حقیقتی ندارد
تو می‌روی که ابر غم ببارد 

به سمت ماندنت راهی 
نمی‌شوی چرا گاهی؟ 
ستاره هدیه کن به مشت پوچ شب‌ها 

شمرده‌تر بگو با من 
حروف رفتنت تا من
بگیرم از دلت همه بهانه‌ها را 

آشوبم، آرامشم تویی 
به هر ترانه‌ای سر می‌کشم تویی
سحر اضافه کن به فهم آسمانم 

آشوبم، آرامشم تویی 
به هر ترانه‌ای سر می‌کشم تویی 
بیا که بی تو من غم دو صد خزانم 

بگذار بگویم که از سراب این و آن بریدم
من از عطش ترانه آفریدم

میون این همه کوچه که بهم پیوسته 
کوچه‌ی قدیمی ما کوچه‌ی بن‌بسته 

دیوار کاه‌گلی یه باغ خشک، که پر از شعرای یادگاریه 
مونده بین ما و اون رود بزرگ، که همیشه مثل موندن جاریه 

صدای رود بزرگ، همیشه تو گوش ماست 
این صدا لالاییِ خواب خوب بچه‌هاست 

کوچه اما هر چی هست، کوچه‌ی خاطره‌هاست 
اگه تشنه‌ست اگه خشک، مال ماست کوچه‌ی ماست 

توی این کوچه به دنیا اومدیم 
توی این کوچه داریم پا می‌گیریم 
یه روزم مثل پدربزرگ باید 
تو همین کوچه‌ی بن‌بست بمیریم 

اما ما عاشق رودیم مگه نه؟ 
نمی‌تونیم پشت دیوار بمونیم 
ما یه عمره تشنه بودیم مگه نه؟ 
نباید آیه‌ی حسرت بخونیم 

دست خسته‌مو بگیر تا دیوار گلی رو خراب کنیم 
یه روزی، هر روزی باشه دیر و زود 
می‌رسیم با هم به اون رود بزرگ 
تنای تشنه‌مونو می‌زنیم به پاکی زلال رود

کاش وقتي زندگي فرصت دهد
گاهي از پروانه ها يادي کنيم

کاش بخشي از من خويش را
وقف قسمت کردن شادي کنيم

کاش تا آسمان باراني ست
از زلال چشمهايش تر شويم

از نگاه زرد گلدانهايمان
کاش با رغبت پرستاري کنيم

کاش دلتنگ شقايق ها شويم
به نگاه سردشان عادت کنيم

کاش شب وقتي که تنها مي شويم
با خداي ياس ها خلوت کنيم

شبست

تو خوابی

من بیدار

افسون روزهای سرد و رنگی

درپی آرامش خوشبختی

که افسوس شبانگاه همه مرده اند

و

من

آواره خواب ها....